دوستی اهل بیت محور وحدت جهان اسلام، هدف توطئه های دشمن

به گزارش خبرگزاری تسنیم، شهادت پیامبر و  امام مجتبی و امام رضا علیهم صلوات الله از مناسبتهایی است که می تواند و باید دارای  کارکرد سیاسی و تقویت وحدت جهان اسلام باشد. بنا به بیان شهید مطهری، ولاء محبت یا قرابت طبق نص صریح قرآن کریم وظیفه ای برای تمامی مسلمانان - و نه صرفا شیعیان - است. در ذیل علاوه بر تبیین تعلق خاطر اهل سنت، در راستای مناسبتهای این ایام، به بیان مختصری در خصوص عظمت امام مجتبی و امام رضا علیهما السلام از دیدگاه اهل سنت می نگریم. البته این مطالب علمی با وضعیت عملی دلبستگی های مشهودی که در عمل در گوشه و کنار کشور در میان اهل سنت نسبت به این امامان ملاحظه می کنیم، عملا تأیید می گردد. راستی آیا می توان این سرمایه عظیم و این فرصتهای بی مانند را ندیده گرفت و یا حتی مطابق عمل برخی پیروان ناآگاه و یا آگاه «تشیع لندنی» در جهت مخالفت و نابودی آن حرکت نمود.

الف) ولاء محبّت یا ولاء قرابت، رابطه عمومی مسلمانان با اهل بیت

استاد مطهری در این خصوص می نگارند: ولاء محبت یا ولاء قرابت به این معنی است که اهل البیت، ذوی القربای پیغمبر اکرم اند و مردم توصیه شده اند که نسبت به آن ها به طور خاص، زائد بر آنچه ولاء اثباتی عام اقتضا می کند، محبّت بورزند و آن ها را دوست بدارند. این مطلب در آیات  قرآن آمده است و روایات بسیاری نیز در این زمینه از طرق شیعه و اهل سنّت وارد شده که محبّت اهل البیت و ازجمله علی(ع) را یکی از مسائل اساسی اسلامی قرار می دهد و قهراً در این مورد، دو بحث به وجود می آید:

علت توصیه و تأکید بر ولاء اهل بیت

اوّل این که چرا در موضوع اهل البیت، این همه توصیه شده است که مردم به آن ها ارادت بورزند و این ارادت و محبّت را وسیله ی تقرّب به خداوند قرار دهند؟ گیرم همه ی مردم اهل البیت را شناختند و به آن ها محبّت و ارادت واقعی پیدا کردند، چه نتیجه و خاصیّتی دارد؟ دستورهای اسلامی همه مبنی بر فلسفه و حکمتی است. اگر چنین دستوری در متن اسلام رسیده باشد قطعاً باید حکمت و فلسفه ای داشته باشد.

پاسخ این پرسش این است که دعوت به محبّت اهل البیت و به عبارت دیگر ولاء محبّت اهل البیت، حکمت و فلسفه ی خاص دارد، گزاف و گتره نیست، پاداش به رسول اکرم یا به خود آن ها نیست. قرآن کریم از زبان رسول اکرم تصریح می کند که پاداشی که از شما خواستم- یعنی مودّت ذوی القربی- فایده اش عاید خود شماست.

ولاء محبّت، مقدّمه و وسیله ای است برای سایر ولاءها که بعداً توضیح خواهیم داد. رشته ی محبّت است که مردم را به اهل البیت پیوند واقعی می دهد تا از وجودشان، از آثارشان، از سخنانشان، از تعلیماتشان، از سیرت و روششان استفاده کنند. بعلاوه در کتاب جاذبه و دافعه ی علی(ع) درباره ی خاصیّتهای عشق و محبّت و مخصوصاً عشق و محبّت به پاکان و اولیاء حق که انسان ساز است و عامل بسیار ارزنده ای است برای  تربیت و برای به حرکت آوردن روحها و زیر و رو کردن روحیّه ها، مفصّلاً بحث کرده ایم و در اینجا تکرار نمی کنیم.

عدم اختصاص ولاء محبت به شیعیان

دوّم این که آیا ولاء محبّت از مختصّات شیعیان است یا سایر فرق اسلامی نیز به آن اعتقاد دارند؟ در جواب باید گفت که ولاء محبّت از مختصّات شیعیان نبوده، سایر فرقه های مسلمان نیز به آن اهمّیّت می دهند. امام شافعی که از ائمّه ی  چهارگانه ی اهل سنّت است، در اشعار معروف خود می گوید:

ای سواره! در سرزمین پر سنگریزه ی منی بایست و سحرگاه فریاد کن به آن که در خیف ساکن است و به آن که حرکت کرده است- آنگاه که حجّاج از مشعر به منی حرکت می کنند و کثرت جمعیّت مانند رود فرات موج می زند- که اگر محبّت آل محمّد «رفض» شمرده می شود، پس جنّ و انس گواهی دهند که من «رافضی» می باشم.

و هم او می گوید:

یا آل بیت رسول الله حبّکم فرض من الله فی القرآن أنزله ؛ یکفیکم من عظیم الفخر انّکم من لم یصلّ علیکم لا صلاة له

ب) امام حسن(ع) از نگاه دانشمندان اهل سنّت

حضرت آیت الله صافی گلپایگانی در نوشتاری به مناسبت ولادت دومین امام شیعیان با اشاره به شخصیّت والای  حضرت امام حسن مجتبی(ع) تصریح کردند: آن حضرت در مکارم اخلاق و خوی پسندیده و روش نیکو، نمونه بود و یکی از علل محبوبیّت فوق العاده آن حضرت، همان اخلاق کریمه اش بود که همگان او را به خاطر داشتن صفات حمیده می ستودند.

نوشتار این مرجع تقلید بدین شرح است:

از نگاه دانشمندان اهل سنّت

علاوه بر دانشمندان و نویسندگان بزرگ شیعه، علماء و بزرگان اهل سنت کتب بسیاری در شرح احوال و تاریخ زندگی  آن حضرت نوشته و در ده ها کتاب تاریخی، روایی، تفسیر، اخلاقی، تراجم و...، فضایل و مناقب آن بزرگوار را بیان کرده اند؛ اینک برای رعایت اختصار، ترجمه قسمت هایی از کتاب «اهل البیت»، تألیف «توفیق ابوعلم» که یکی از تازه ترین تألیفات اهل تسنّن در سال 1390 هجری قمری است و در مصر نگاشته شده است را با اندک اضافاتی نقل می کنیم:

فضایل بی شمار

اهل تشّیع و تسنّن، به اتّفاق بر این عقیده اند که آن حضرت، یکی از اصحاب «کساء» است که آیه «تطهیر» در شأن آنان نازل شد؛ و طبق حدیث متواتر «ثقلین»، عدل قرآن و نیز یکی از چهار نفری است که پیغمبر(ص) او را برای مباهله با نصارای «نجران»، حاضر فرمود.

«اسامة بن زید» روایت کرده که پیغمبر صلّی الله علیه وآله فرمود: این دو (حسن و حسین)، پسران من و پسران دخترم هستند. خدایا! من آن ها را دوست دارم؛ پس، آن ها را دوست بدار و هر که آن ها را دوست می دارد، دوست بدار.

«عایشه» نقل کرده که: «اِنَّ النَّبِیَّ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ کانَ یَأخُذُ حَسَناً فَیَضُمْهُ اِلَیهِ ثُمَّ یَقُولُ: «اللهُمَّ إنَّ هذا ابْنی وَ اَنَا اُحِبُّهُ فَاَحِبَّهُ وَ اَحِبَّ مَنْ یُحِبُّهُ»

«انس بن مالک» می گوید: حسن(ع) بر پیغمبر صلّی الله علیه وآله وارد شد. خواستم او را از پیغمبر صلّی الله علیه وآله دور سازم که پیامبر صلّی الله علیه وآله فرمود: «وای بر تو ای انس! پسرم و ثمره زندگی ام را واگذار. هر که او را اذیّت کند، مرا اذیّت کرده؛ و هر که مرا اذیّت کند، خدا را اذیّت کرده است.»

مکارم اخلاق

امام حسن(ع) در خانه وحی پرورش یافت و در مدرسه توحید و در آغوش لطف و مرحمت جدّش پیغمبر(ص) مورد تربیت قرار گرفت.

ادب، حِلم، فصاحت، صداقت، سخاوت، شجاعت، تقوا، عبادت، زهد، تواضع و سایر خصایص ستوده، همه در او جمع و خُلق و خوی محمّدی در او ظاهر و هویدا بود.

خوف از عذاب الهی

امام حسن(ع) عابدترین مردم عصر خود و زاهدترین و فاضل ترین ایشان بود. هنگامی که قصد حج می کرد با پای پیاده و چه بسا با پای برهنه عزیمت می فرمود. وقتی وضو می گرفت، بدنش به لرزه می افتاد و رنگش زرد می شد و در هیچ حال، ذکر خدا را ترک نمی کرد. پارسا و بردبار و با فضل بود و از خدا خوف داشت.

زهد بی نظیر

زهد امام به حدّی بود که تمام اسباب حب و دلگرمی به امور دنیوی و نعم آن را ترک فرمود و به خانه آخرت و منزل گاه پرهیزکاران اقبال و توجّه داشت و چنان بود که خود فرمود: «مَنْ عَرَفَ اللهُ اَحَبَّهُ، وَ مَنْ عَرَفَ الدُّنْیا زَهَّدَ فیها، وَ الْمُؤْمِنُ لایَلْهُو حَتّی یَغْفُلَ، اِذا تَفَکَّرَ حَزَنَ»

امام(ع) از حکومت و زمامداری، به خاطر حفظ مصلحت اسلام و مسلمانان چشم پوشی کرد.

هرگاه امام، مرگ و جایگاه انسان را در ذهن خویش تداعی می کرد، ناخودآگاه می گریست و نیز وقتی که بعث و نشور و گذشتن از صراط را به خاطر می آورد، گریه می کرد و زمانی که عَرْضِ بر خدا را در موقف حساب متذکّر می شد، در میان ناله و صیحه ای که داشت، بی هوش می شد.

نمایش رحمت الهی

امام حسن مجتبی(ع) مانند جدّش پیغمبر(ص) نمونه بارز رحمت الهی بود که دل های ناامید و اندوهناک را پر از امید و رحمت می کرد. او به دیدار ضعیفان می رفت؛ بیماران را عیادت می کرد؛ در تشییع جنازه ها شرکت می فرمود؛ دعوت مسلمانان را اجابت می کرد و اهتمام او بر این بود که مبادا کسی از ایشان رنجیده خاطر شود. از سوی آن حضرت، به احدی بدی و آزاری نمی رسید. با فقیران همنشین می شد و بدی را با نیکی پاسخ می داد.

حلم امام

امام حسن(ع) به تمام معنا، انسانی واقعی و نمونه کامل خلق نیکوی پیغمبر صلّی الله علیه وآله بود. غضب، او را به هیجان نمی آورد و امور شخصی ناخوشایند، او را تکان نمی داد. تحت تأثیر خشم، کاری انجام نمی داد و عمل آن حضرت همواره تداعی گر این آیات شریف بود که: «وَ الْکاظِمینَ الْغَیْظَ وَ الْعافینَ عَنِ النّاسِ وَ اللهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ» ؛ «وَ لاتَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَیِّئَةُ، اِدْفَعْ بِالَّتی هِی اَحْسَنُ»

آن حضرت، هرچه از دشمنانش می دید، با صبر و گذشت و عفو، پاسخ می داد؛ تا آنجا که «مروان حکم» یکی  از خبیث ترین دشمنان اهل بیت(ع)، حلم و بردباری آن حضرت را به کوه تشبیه کرده بود.

او مانند جدّش، در حلم و گذشت و عفو، نمونه جهانیان بود. تاریخ، از اخلاق او نوادری را حفظ کرده است و بر این دلالت دارد که او در طلیعه اخلاقیّین و بنیان گذاران ادب و اخلاق، در جهان اسلام قرار دارد.

محّبت به مردم

آن حضرت، شیرین بیان، خوش معاشرت و با الفت و محبوب بود. پیر و جوان و عموم مردم او را برای خصایص حمیده ای که داشت، دوست می داشتند. همواره به مردم، عطا و بخشش می کرد؛ چه از او درخواست می کردند و چه تقاضایی نمی کردند.

پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، در تعقیب می نشست، سپس به دیدار کسانی که می بایست می رفت و به آنان مهر و محبّت می نمود. وقتی نماز ظهر را می خواند، در مسجد می نشست و به مردم علم و ادب می آموخت.

ج) امام رضا از منظر اهل سنت

آنچه پیش روی دارید، گوشه ای از سخنان بزرگان اهل سنت درباره امام رضا(ع) است که در منابع معتبر آن ها نقل شده و تأثیر به سزایی در نزدیک کردن دیدگاه اهل سنت به دیدگاه شیعه درباره کرامت، شفاعت، توسل و زیارت قبور و... دارد.

بزرگان اهل سنت با اعتراف به جایگاه والای امام رضا(ع)، سخنان و اعتراف های شگفتی درباره ابعاد معنوی  آن حضرت داشته اند که بعضی از آن ها را نقل می کنیم:

1. مجدالدین ابن اثیر جزری (606ق): «ابوالحسن علیبن موسی... معروف به رضا...، مقام و منزلت ایشان همانند پدرشان موسی بن جعفر است. امامت شیعه در زمان علی بن موسی به ایشان منتهی می شد، فضایل وی قابل شمارش نیست. خداوند رحمت خود و رضوان خود را بر ایشان بفرستد».

2.  محمد بن طلحه شافعی (652ق): «سخن در امیرالمؤمنین علی و زین العابدین علی گذشت و ایشان علی الرضا سومین آن هاست. کسی که در شخصیت ایشان تامل کند، درمی یابد که علی بن موسی وارث امیرالمؤمنین علی و زین العابدین علی است و حکم می کند که ایشان سومین علی است. ایمان و جایگاه و منزلت ایشان فراوانی  اصحاب ایشان، باعث شد تا مامون وی را در امور حکومت شریک کند و ولایت عهدی را به ایشان بسپارد...».

3.  عبدالله بن اسعد یافعی شافعی (768ق): «وی امام جلیل و بزرگوار از سلاله بزرگان و اهل کرم ابوالحسن علی بن موسی الکاظم است. وی یکی از دوازده امام شیعیان است که اساس مذهب بر نظریات ایشان است. وی صاحب مناقب و فضایل است».

4.  ابن صباغ مالکی (855ق) به نقل از بعضی از اهل علم: «علی بن موسی الرضا دارای والاترین و وافرترین فضایل و کرامات و برخوردار از برترین اخلاق و صورت و سیرت است که از پدرانش به ارث برده است...».

5.  عبدالله بن محمد عامر شبراوی شافعی (1172ق): «هشتمین امام علی بن موسی الرضاست که مناقب والا و صفات اولیا و کرامت نبوی وی قابل شمارش و توصیف نیست...».

6.  یوسف بن اسماعیل نبهانی (1350ق): «علی بن موسی از بزرگان ائمه و چراغان امت از اهل بیت نبوی و معدن علم و عرفان و کرم و جوانمردی بود. وی جایگاه والایی دارد و نام وی شهره است و کرامات زیادی دارد...».

7.  شیخ یاسین بن ابراهیم سنهوتی شافعی: «امام علی بن موسی الرضا (رضی الله عنه) از بزرگان و از بهترین سلاله است و خداوند با خلق چنین فردی قدرت خود را به نمایش گذاشته. هیچ فردی علیبن موسی را نمی تواند درک کند. وی والا مقام و در فضیلت شهره است و کرامات بسیاری دارد...».

8.  ابوالفوز محمد بن امین بغدادی  سویدی: «ایشان در مدینه به دنیا آمد و کرامات ایشان بسیار و مناقبش مشهور است؛ به گونه ا ی که قلم از وصف تمامی آن عاجز است...».

9.  عباس بن علی بن نورالدین مکی: «فضایل علی بن موسی هیچ حد و حصری نداشته...»

انتهای پیام/