کینگ کنگ واقعی به خاطر «تغییرات آب و هوایی» منقرض شد

جیگانتوپیتکوس احتمالا دارای انعطاف پذیری زیست بومی نبوده و فاقد توانایی فیزیولوژیک برای دوام آوردن در برابر سختی ها و کمبود غذا بوده است.

بزرگ ترین میمون روی زمین حدود یک صد هزار سال پیش از بین رفت زیرا نتوانست خود را پس از تغییرات آب و هوایی که غذای مورد علاقه اش یعنی میوه های جنگلی را از بین برد به خوردن علف عادت دهد.

به گزارش گاردین؛ جیگانتوپیتکوس 5 برابر یک انسان بالغ وزن داشت و قدش به حدود 3 متر می رسید. تقریبا یک میلیون سال پیش، این حیوان عظیم الجثه در جنگل های نیمه استوایی جنوب چین و جنوب شرقی آسیا می زیست.

تاکنون تقریبا هیچ اطلاعاتی در مورد شکل آناتومی و رفتارهای این حیوان به دست نیامده است. تنها 4 قسمت از فسیل آرواره پایینی اش موجود است.

هرو بوکرنس محقق دانشگاه «توبینگن» آلمان می گوید: «این بقایای جزیی بسیار ناکافی هستند که بگوییم این حیوان دوپا بوده است یا چهارپا و اینکه بخش های بدنش به چه صورتی بوده اند.»

در همین حال، دیلی میل گزارش داد دانشمندان مرکز تکامل انسانی و دیرینه شناسی در توبینگن به همراه موسسه تحقیقات فرانکفورت، مینای دندان به جا مانده از این حیوان را بررسی کردند تا نشان دهند که این راسته از جانوران محدود به نواحی جنگلی بوده اند.

ابعاد این جانور از 1.8 متر تا 3 متر و وزنش از 220 کیلوگرم تا 500 کیلوگرم متغیر است. نظریه های متعددی در مورد تغذیه این میمون وجود دارد. برخی دانشمندان عقیده دارند کاملا گیاه خوار بوده است در حالی که برخی دیگر عقیده دارند گوشت خوار هم است.

اورانگوتان نزدیک ترین خویشاوند جیگانتوپیتکوس است اما اینکه آیا جیگانتوپیتکوس رنگ پوستی قرمز طلایی شبیه اورانگوتان داشته است یا مثل گوریل سیاه بوده است نامشخص است.

با آزمایش تغییرات جزیی در ایزوتوپ کربن یافته شده در فسیل دندان، دانشمندان نشان دادند که این حیوان بسیار کهن فقط در جنگل ها می زیسته است و یک گیاه خوار صرف بوده است.

این ویژگی ها مشکلی برای جیگانتوپیتکوس به وجود نیاورده بود تا اینکه عصر یخبندان از حدود 2.6 میلیون سال تا 12 هزار سال پیش زمین را تحت تأثیر قرار داد.

طبق نظر بوکرنس  طبیعت، تکامل، و شاید خودداری از خوردن غذاهای جدید، باعث نابودی میمون عظیم الجثه گردید. وی می گوید: «احتمالا جیگانتوپیتکوس به دلیل جثه بزرگش به مقدار زیادی غذا نیاز داشته است. در طول پلیستوسن (دوران چهارم زمین شناسی که از 1.8 میلیون سال پیش تا 10 هزار سال پیش ادامه داشت) مناطق جنگلی یکی پس از دیگری به علفزار تبدیل شدند که از ذخیره ناکافی غذایی برخوردار بودند.»

نتیجه این تحقیق که قرار است در یک نشریه علمی تخصصی به نام Quaternary International منتشر شود بیان می کند «جیگانتوپیتکوس احتمالا دارای انعطاف پذیری زیست بومی نبوده و فاقد توانایی فیزیولوژیک برای دوام آوردن در برابر سختی ها و کمبود غذا بوده است.»