سرمقاله مردم سالاری/ از کران تا به کران، لشکر ظلم است ولی...

سرمقاله مردم سالاری/ از کران تا به کران، لشکر ظلم است ولی...

مردم سالاری/ « از کران تا به کران، لشکر ظلم است ولی... » عنوان یادداشت روز روزنامه مردم سالاری به قلم امیر راغب است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

از گوشه و کنار، حرف‌های زیادی درباره‌اش شنیده می‌شود. حرف‌هایی که گاه از سر دلسوزی هم هست. می‌گویند این «ایرانیزه» کردن حماسه حسین‌(ع) است. اما نه ؛ مگرنه اینکه حسین‌(ع) بر «عربی شدن» اسلام شورید و قیام او، علیه هر گونه پیوند میان تعصبات قومیتی با دین آسمانی اسلام است. در این مقال، بنای آن نیست که در رکاب تاریخ تحلیلی اسلام بنشینم و از «تجربه صفویه» بگویم که با اسلام چه کرد و چه نکرد، چه آنکه این مقوله، مدعیانی بس گرانسنگ تر از صاحب این قلم دارد و ای بسا کُمیت این قلم در آن میدان بلغزد، اما مایلم از صاحب‌نظران لابد مدعی، در مقام یک «شاگرد» کنجکاو سوال کنم که اگر پژواکِ «و علی الاسلام السلام» مولایمان حسین (ع) را نهیب آن حضرت بر سنگین شدن سایه عصبیت‌های عربی، بر سر دیانت محمدی (ص) برشماریم ، در آنصورت آیا دلبستگی و دلدادگی خاص ایرانیان به حضرت حسین‌(ع) و قیام جاودانه‌اش را نمی‌توان ناشی از به ثمر نشستن یکی از اهداف راهبردی قیام اباعبدالله‌(ع) دانست؟ و آیا پیوند تنگاتنگ ایرانیان با اسلام - که نخستین تجلیات آن را در نسبتی که ایرانیان با حرکت امام‌حسین‌(ع) برقرار کردند می‌یابیم - خود، نشانه‌ای آشکار از پیروزی سودای حسین‌(ع) نبود که مرز مسلمانی را جایی دورتر از ستون‌های کاخ شام که میراث‌دار جاهلیت اشرافی عرب بود، بگذارد و ستون‌های دین را با مرززدایی از آن، مستحکم سازد؟ و مگر مولایمان نفرمود که من برای اقامه «ستون دین»، قیام کرده‌ام؟
حقیقتا پیاده‌روی باشکوه اربعین را تنها با چنین خوانشی می‌توان ستود. در این ایام‌- از قضا از زبان بعضی مومنان محب اهل‌بیت - بسیار شنیده‌ایم که با گفتاری حق به جانب، با تردید در لوازم و جوانب برگزاری این حرکت باشکوه و با اشاره به مخاطراتی که با توجه به شرایط بحرانی کشور عراق، در راه اقامه امن این سنت پسندیده، به میان آمده است؛ در برگزاری آن شبهه افکنی می‌کنند و گاه حتی آن را حرکتی «غیرعاقلانه» توصیف می‌کنند که راهی به کسب فضایل معنوی ندارد! باید از این جماعت پرسید که مگر نه این است که معنویت را با تعقل، مرزی دیرینه است و «خطر کردن»، اسم رمز ورود به سیرو سلوک معنوی و عرفانی است؟ و مگر گوشه نشینی زاهدانه‌ و دعوی نامعقول «ترک دنیا» از سوی بعضی از همین جماعت را جز با چنین دریافتی، می‌توان مقرون به توفیق دانست؟
از این گذشته، می‌توان‌- و باید - بر قرائت معنوی - با ویژگی‌های مرسوم معنویت در افواه عمومی- از پیاده روی اربعین، تعریض‌های بسیار زد. معنای قیام اربعین، پیوندی تنگاتنگ با معنا و مقصد قیام امام حسین (ع) دارد. اگر کربلا امروز، میعادگاه رنگ رنگ شیعیان - و حتی اهل سنت - از گوشه و کنار دنیاست؛ دقیقا از همانروست که در کربلای 61 هجری نیز حسین‌(ع) عزم آن داشت که هرگونه دعویِ انحصار، درباره اسلام را برای همیشه رسوا و منکوب سازد. و اگر در عاشورای 61 حسین (ع) برای اقامه این امر، از همیشه تنهاتر بود؛ امروز نیز رهروان او اقلیتی قدرتمند هستند که عزم آن دارند تا در زمانه‌ای که جهان اسلام، بیشتر از همیشه، در برابر مخاطره بازگشت عصبیت جاهلی (به نام اسلام) قرار گرفته است؛ خورشید فروزان و پرتلألوی دیانت محمدی را سوار بر مرکب خونین حاملان پیام عاشورا، در برابر دیدگان ناظر، درخشنده سازند. این چنین است که قیام اربعین، نه تنها یک حرکت خنثای مذهبی نیست؛ بلکه حتی از حرکتی هژمونیک برای گستره دامنه نفوذ و اقتدار شیعیان نیز فراتر است. بر وفق این مراد، پیاده‌روی اربعین، نه تنها تجلی «ایرانیزه کردن» اسلام نیست؛ بلکه گرفتن شاتی از آن برای قرار دادن سادگی و بساطت «تشیع نجفی-کربلایی» در برابر شکوه و جلال «تشیع خراسانی» - در اقامه عزای 30 صفر حضرت رضا‌(ع) - نیز به همان اندازه، خطاست. پیاده روی اربعین، اساسا ابعادی فراتر از «طرح هویت» دارد و می‌توان از آن نیرویی برای «طرح اصالت» اسلام در برابر ظهور «اسلام‌گرایی»های بدلی، استخراج کرد. در این معنا، پیاده‌روی اربعین، معنای سیاسی گسترده و عمیقی دارد که در باب آن می‌توان به کلام «حافظ» رجوع کرد که فرمود:
از کران تا به کران، لشکر ظلم است ولی
از ازل تا به ابد، فرصت درویشان است

با کانال تلگرامی آخرین خبر همراه شوید telegram.me/akharinkhabar

ویدیو مرتبط :
شعرلری درروستای کران