داستان یک زن تنها

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : «ناهید» به‌عنوان نخستین فیلم بلند آیدا پناهنده کاری قابل‌قبول است که استانداردهای یک فیلم حرفه‌ای را دارد و می‌تواند کنار فیلم‌های سینمایی دیگر فیلمسازان قرار بگیرد.

ناهید در گروه فیلم‌های زنانه سینمای ایران طبقه‌بندی می‌شود، چرا كه محور داستان زنانه است و تماشاگر با تماشای آن متوجه می‌شود امضای یك زن فیلمساز زیر آن وجود دارد.كارگردان داستان را راحت روایت كرده و با توجه به ظرایفی كه در فیلم دیده می‌شود، می‌توان آن را متمایز از كارهایی دانست كه كارگردانان مرد با همین موضوع می‌سازند كه شاید از منظری این یك امتیاز برای فیلمساز جوان باشد.

بازی بازیگران قابل‌قبول و ساره بیات به‌عنوان بازیگر اصلی انتخابی مناسب است. بعد از «جدایی نادر از سیمین»، بیات بیشتر نقش زن رنج‌دیده را بازی می‌كند كه بار خانواده را به دوش می‌كشد و این موضوع در «فصل فراموشی فریبا» عباس رافعی هم دیده می‌شود.

بازی بازیگران در نقش‌های شناخته‌شده موضوعی عجیب نیست و این موضوع در سینمای دنیا هم امری پذیرفته شده است و تعریف خودش را دارد. بسیاری از كارگردانان ترجیح می‌دهند در انتخاب بازیگر سراغ گزینه‌هایی بروند كه امتحان خود را در یك نقش خاص پس داده باشند.

پناهنده به‌عنوان یك فیلمساز اول توانسته موضوع عشق و درگیری آن در یك خانواده را به خوبی به تصویر بكشد اما نكته‌ای كه باید گفت این است كه بیات با حالتی كه در بازی‌هایش دارد، مخاطب را با شخصیتی سركوب‌شده مواجه می‌كند؛ كسی كه به واسطه داشتن برخی مشكلات در زندگی نمی‌تواند تنها باشد و نیازمند یك حامی است.

این داستان بیانگر وضعیت بخشی از زنان جامعه است كه فیلمساز آن را بدون اغراق نشان می‌دهد. رویكرد پناهنده به داستان خیلی مهم است اما به‌عنوان منتقد انتظار من این بود كه فیلمساز خوشفكر ما كه در اثر خود به دنبال ابتكار است، بتواند یك زاویه دید متفاوت ارائه دهد.

مخاطب با شخصیتی روبه‌رو می‌شود كه مردان اطراف او (برادر، پسر، همسر و...) همه قربانی می‌شوند اما فیلمساز می‌خواهد ما این افراد را محكوم كنیم و برای زن نقش مثبت رقم بزند. با وجود این، می‌توان پیش‌بینی كرد خالق ناهید در فیلم‌های بعدی خود موفق‌تر از این خواهد بود.