شعری اززنده یاد استادشهریار

عکاس خونه/ ارسالی از قلب کویری.
بزن که سوز دل من به ساز میگوئی. ز ساز دل چه شنیدی که باز میگوئی.   مگر چو باد وزیدی به زلف یار که باز. به گوش دل سخنی دلنواز میگوئی.   مگر حکایت پروانه میکنی با شمع. که شرح قصه به سوز و گداز میگوئی.   به یاد تیشه ی فرهاد و موکب شیرین. گهی ز شور و گه از شاهناز میگوئی.   کنون که راز دل ما ز پرده بیرون شد. بزن که در دل این پرده راز میگوئی.   به پای چشمه ی طبع من این بلند سرود. به سرفرازی آن سروناز میگوئی.   به سر رسید شب و داستان به سر نرسید. مگر فسانه یزلف دراز میگوئی.   دلم به ساز تو رقصد که خود چوپیک صب.ا بزن که قصه ی راز و نیاز میگویی.   بسوی عرش الهی گشوده ام پر و بال. بزن که قصه ی راز و نیاز میگوئی.   نوای ساز تو خواند ترانه ی توحید. حقیقتی به زبان مجاز میگوئی.   ترانه ی غزل شهریار و ساز صباست. بزن که سوز دل من به ساز میگوئی.
"مخاطبان گرامی آخرین خبر؛ برای ارسال تصاویر؛ لطفا در صفحه عکاسخونه؛ آیکون دوربین در بالای صفحه را انتخاب نموده و تصویر خود را ارسال فرمایید."

منبع: عکاس خونه