خطبه فاطمه دختر اباعبدالله الحسین (ع) در کوفه

عاشورا/ فاطمه دختر حضرت اباعبدالله الحسین علیه‏السلام خطبه‏ ای آتشین در کوفه ایراد کرد.
نخست حمد و سپاس خداوند و مدح پیامبر و مدح اهل بیت علیهم‏السلام گفت و سپس فرمود: «اما بعد یا اهل الکوفه، یا اهل المکر و الغدر و الخیلاء، فانا اهل البیت، ابتلانا الله بکم و ابتلاکم بنا، فجعل بلاءنا حسنا، و جعل علمه عندنا و فهمه لدینا، فنحن عیبة علمه و وعاء فهمه و حکمته و حجته علی الارض فی بلاده لعباده... [1] ؛
اما بعد، ای اهل کوفه! ای فریبکارها و نیرنگ‏بازها! ما اهل بیتی هستیم که خداوند ما را به شما امتحان کرد، و شما را به ما امتحان فرمود. پس آن را امتحانی نیکو قرار داده علمش را نزد ما و فهمش را پیش ما قرار داد.

پس ما منبع علم او و ظرف فهم او و حکمت او و محبت او بر روی زمین در شهرهای او برای بندگانش هستیم». پس از آن دختر حضرت اباعبدالله الحسین علیه‏السلام آن مردم را تهدیدها فرمود، از جمله عواملی که موجب این قتل و غارت‏ها و بی‏حرمتی‏ها شد، حسادت و رشک اهل کوفه در بیان ایشان عنوان شده است: «أحسدتمونا، علی ما فضلنا الله تعالی، ذلک فضل الله یؤتیه من یشاء و من لم یجعل الله له نورا فما له من نور...؛ [2] شما به ما رشک ورزیدید، بر آن چه خداوند متعال ما را برتری داد، و آن فضلی است از خداوند که به هر که بخواهد عنایت می‏کند و کسی را هم که خداوند به او نوری ندهد او را نوری نیست» در هر حال با یک مقایسه قرآنی تکلیف انسان را روشن ساخته‏اند. این خطابه آن قدر بر جان‏ها نشست که اشک‏ها از چشم‏ها روانه شد و دل‏هایشان را رعب و ترس گرفت و مردم به خود آمدند که چه گناه بزرگی را به دوش خویش کشیدند. با اشک و آه فریاد برآوردند که: «حسبک یا ابنة الطیبین فقد احرقت قلوبنا، و انضجت نحورنا، و اضرمت اجوافنا...؛ [3] ای دختر پاکان تو را بس است که دل‏هامان آتش زدی و فریاد از سینه‏هامان بلند شد و جانمان را آتش زدی» پس از آن، او از سخن باز ایستاد و همه را در غم خویش وانهاد.
الحمدلله اولا و آخرا

پی نوشتها :
[1] مثیر الاحزان، ص 86؛ بحارالانوار، ج 45، ص 110؛ الاحتجاج، ج 2، ص 27؛ حیاة الامام الحسین علیه‏السلام، ج 3، ص 238؛ السیدة زینب علیهاالسلام، ص 267.
[2] السیدة زینب، ص 267 - 268.
[3] بحارالانوار، ج 45، ص 112؛ مثیر الاحزان، ص 88؛ الاحتجاج، ج 2، ص 29؛ السیدة زینب، ص 269.

منبع: یاران شیدای حسین بن علی ؛ مرتضی آقا تهرانی ؛ صادق آل محمد صفحه 356 و 357