«جامه دران»، اثری به دور از شعار زدگی با ابهاماتی بهم پیوسته

«جامه دران»، اثری به دور از شعار زدگی با ابهاماتی بهم پیوسته

سینماپرس/ پرهیز از شعار زدگی و ژست روشنفکری از شاخصه های فیلم سینمایی «جامه دران» است و فیلم با پایانی که دارد به یک شخصیت پردازی کامل از آدمهایش رسیده است که نشان از یک حواس جمعی در این زمینه داشته است.
ساخت فیلم در ساختار اپیزودیک از چند جهت مشکل تر و پر پیچ و خم تر از ساختار معمول سینما است و در اولین گام حمیدرضا قطبی به عنوان تجربه اول با جسارت خوب و مثال زدنی ای پا به عرصه ساخت فیلم در مدیوم سینما با این ساختار کرده است که این جسارت همواره جزو اصول شایسته در عرصه هنر سینما است. اولین نکته در فیلم های اپیزودیک جذابیت داستانی و نقطه اتصال اپیزودها است که منجر به موفقیت یک اثر در این ساختار می شود و در گام بعدی یک دست بودن اپیزودها است به نوعی که فیلم دچار خصیصه تکه تکه شدن از سوی مخاطب نشود.
«جامه دران» اگرچه در ساختارغیر اپیزودیک اثر خوبی از کار در نمی آمد اما به لحاظ فرم و محتوا در سه اپیزود با یک شلختگی مواجه هستیم که آن هم نشات گرفته از شتابزدگی و ضعف در حفظ ترازوی یک دستی اپیزود ها است.
اپیزود «شیرین» خیلی گنگ و سردستی روایت می شود؛ ما با دختری به نام شیرین مواجه می شویم که مقیم خارج از کشور است و از زندگی حداقلی خوبی بهره می برد که برای مراسم ختم پدرش به ایران بازگشته است. در طول این اپیزود شیرین را جدا از خانواده و حتی مادرش می بینیم و راوی که شیرین است به شخصیت پردازی و جلو رفتن داستان کمک می کند، به طوری که اگر صدا را از فیلم در بیاریم با یک سری تصویر مواجه خواهیم بود که هیچ منطقی در آن در نمیاد. بردارش خیلی بی پروا و ضرب و الاجلی وارد داستان می شود و فیلم با مجموعه ای از سوال فید می شود به اپیزود دوم که قرار است در اپیزود «مه لقا»، فیلمساز یک سری از این سوال ها را جواب دهد؛ در عین حال که مخاطب اپیزود اول را در صندوقچه ذهنش باید نگه دارد.
اپیزود «مه لقا» هم دچار مشکلی می شود که اپیزود اول شده است و آن هم پرتاب یک سری دیگر از ابهامات اما به لحاظ موقعیت داستانی از اپیزود اول موفق تر عمل می کند. فیلم تنها به شخصیت هایش وفادار می ماند و از موقعیت تاریخی کشور کمتر آدرسی می دهد و فیلمنامه نویس ترجیح داده است که بیشتر به آدمهایش و مسئله آنها بپردازد. فیلم از جایی که دختربچه به مه لقا و محمود اضافه می شود وارد داستان گویی بهتر می شود و این روند حتی در اجرا هم پخته تر می شود.
«جامه دران» در اپیزود گوهر وارد یک قصه گویی پر کنش تر و جذاب تر می شود به طوری که فیلم ضرباهنگ و حس سمپاتی را در این اپیزود است که رو می کند، البته بازی خوب باران کوثری هم در این موفقیت تاثیر گذار است و در رقابت بین مهتاب کرامتی و پگاه آهنگرانی پیشتازی می کند.
علی محمد قاسمی در مقام مدیر فیلمبرداری قاب ها و میزانسن های با سلیقه ای گرفته است اما در برخی سکانس ها مانند گفتگوی دونفره به اشتباه از دوربین روی دست استفاده می کند که اصلا به فیلم نمی خورد. ضمن اینکه در ضعف طراحی صحنه ها به لحاظ موقعیت های تاریخی هم با مراقبت با تصویرهایش عمق نمی دهد.
پرهیز از شعار زدگی و ژست روشنفکری از شاخصه های فیلم سینمایی «جامه دران» است و فیلم با پایانی که دارد به یک شخصیت پردازی کامل از آدمهایش رسیده است که نشان از یک حواس جمعی در این زمینه داشته است و همین شخصیت پردازی است که فیلم را با حفره هایی که دارد سرپا نگه می دارد و برای یک فیلمسازی که تجربه اولش را پشت سر گذاشته اثری قابل تامل به حساب می آید.
حمید غفاریان

با کانال تلگرامی آخرین خبر همراه شوید telegram.me/akharinkhabar

ویدیو مرتبط :
جامه دران