چرا نوبخت به غرفه خبرگزاری دانشجو رفت؟

خبرگزاری دانشجو/ «خبرگزاری دانشجو» امیدوار است بتواند دیدار روز گذشته‌ی نوبخت را بیشتر از آنکه حرکتی تبلیغاتی بداند، نشانه‌ای از تغییر رویکرد دولت نسبت به رسانه‌های منتقد ارزیابی کند.

این‌که آیا بازدید روز گذشته‌ی نوبخت از غرفه «خبرگزای دانشجو» و حضور ایشان در نمایش «اعتراض سکوت» را باید به حساب کوتاه آمدن دولت از مواضع پرخاشگرانه‌ی خود علیه منتقدین گذاشت یا گرفتن ژست آزادی بیان؟ هنوز چندان روشن نیست، با این همه بهتر است این اتفاق را به فال نیک گرفت، و به تجدید نظر دولت نسبت به مواضع تند و تیز خود علیه رسانه‌های مستقل و مردمی امیدوار بود.

از همان صبح روز گذشته؛ وقتی خبر دعوت آقای سخنگو از رسانه‌های منتقد و انصراف دهنده از نمایشگاه دولتی مطبوعات؛ از جمله «خبرگزاری دانشجو»، برای حضور و شرکت در نشست خبری ایشان در مصلی منتشر شد، بسیاری از خبرنگاران و فعالین رسانه‌ای آن را در راستای تغییر رویه‌ی دولت و کوتاه آمدن از مواضع عصبی آقای رییس‌جمهور ارزیابی کردند. با این همه برخی دیگر از ناظرین سیاسی با توجه به استقبال کم‌شور و نومیدکننده‌ی مردم از نمایشگاه امسال، آن‌را ترفندی برای شلوغ‌تر کردن آن و استفاده‌ی تبلیغاتی از حضور این رسانه‌ها می‌دانستند.

با این همه نوبخت آمد، و با حضور و پاسخگویی خود در نشست خبری در نمایشگاه مطبوعات، کوشید تا فضا را قدری تلطیف کند. وی همچنین در ادامه‌ی برنامه‌ی خود ضمن بازدید از رسانه‌های مختلفِ حاضر در نمایشگاه امسال، از غرفه‌ی «خبرگزاری دانشجو» نیز که با «اعتراض سکوت» خود؛ نماد و نماینده‌ی رسانه‌های مستقل و منتقد دولت محسوب می‌شد، بازدید کرد، و در همان‌جا به سؤالات خبرنگاران پاسخ گفت. حضوری که می‌تواند امیدبخش یک تغییر باشد؛ تغییر رویکرد دولت به سمت و سوی تعامل و تحمل رسانه‌های مردمی، به جای حمله به آن‌ها و خفه کردن‌شان.

به هر ترتیب «خبرگزاری دانشجو» امیدوار است بتواند دیدار روز گذشته‌ی نوبخت را بیشتر از آنکه حرکتی تبلیغاتی بداند، نشانه‌ای از تغییر رویکرد دولت نسبت به رسانه‌های منتقد ارزیابی کند. تغییر رویکردی که با توجه به حساسیت زمان و کارهای پرشمار و روی زمین مانده‌ی بسیاری که دولت برای رفع و رجوع مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم در فضای پسابرجام دارد، بیشتر از هر زمان دیگری ضروری است. به نظر می‌رسد دولت و تیم مشاورین آقای رییس‌جمهور به این نتیجه رسیده باشند که با دعوا و پرخاشگری نمی‌توان مملکت‌داری کرد و به جای بستن دهان منتقدین می‌باید به فکر درمان دردهای پُرشمار این مردم بود.