به امید دیدار آقای اینانلو

وبلاگ > کریمی، امید - زمستان ۹۲، می توانست نقطه عطفی در محیط زیست جانوری ایران باشد، اما نشد. گفتند محمدعلی اینانلو سه قوچ سه ساله را در شاهرود شکار کرده است. و بازی های رسانه ای، به همین بهانه، برای تقبیح شکار به راه افتاد و او هرچه تلاش می کرد تا موضوع تکذیب شود، نمی شد. شکارچی پیر، دوستانه ترین و محترمانه ترین ناسزایی بود که می‌شنید.

اوایل اسفند همان‌سال سراغش رفتم و با یک آشنایی مختصر از همکاری دورادور در مجله‌ای و دوستان مشترک، ریکوردر را روشن کردم تا حرف بزند. رنجیده بود،‌ اما تلاش می کرد بفهماند شکارچیان، ‌قاتل محیط زیست نیستند. گفتگویی شد برای آخرین شماره یک روزنامه نوپا.

رفیق شدیم، همچنان دورادور. هر از گاهی سراغش می رفتم تا درباره موضوعات مختلفی بگوید و بشنوم؛ محیط زیست، خشکسالی،‌ والیبال و طبیعت گردی. استاد طبیعت گردی بود. تلاش نمی کرد که سابقه شکارچی بودنش را کتمان کند، تلاش می کرد بگوید محیط‌بان‌ها تنها هستند، شکارچی‌ها را با محیط‌بان‌ها همراه کنید نه دشمن. معتقد بود حیات‌وحش ایران را می شود با کمک شکارچی‌ها نجات داد،‌ اما گوش کسی بدهکار نبود.

از بلوای شکار در توران و شاهرود و نسبت هایی که می گفت ناروا هستند، بسیار دلگیر بود. نمی توانست هضم کند چرا چنین اتفاقی برایش افتاده است. در ماجرای سریال پایتخت و یوزپلنگ روی پیراهن تیم ملی هم گوشه رینگ افتاده بود، هرچند حق با او بود.

زمانی که باب مخالفت با کواچ، سرمربی جوان تیم ملی والیبال را باز کرد، هنوز تیم ملی والیبال ایران خوش می درخشید و مخالفت های او به مذاق هیچ کس خوش نمی آمد. و دلگیرتر شد. برخوردهای تندی به بهانه والیبال دید.

مخالفانش بسیار بودند،‌ بسیار هم هستند. تا آنجایی که می دانم تلاش کرد با مخالفانش، سازش کند، اما کسی تلاش نکرد با او سازش کند. حتی از در دوستی درآمد، اما بازهم نشد.

اواخر بهار ۹۴ به او پیشنهاد کردم مستندی درباره بیابان لوت بسازد. در دفترش در موسسه طبیعت نشستیم و حرف زدیم. کار بی‌نتیجه ماند و موکول شد به پیگیری‌های بعدی. تا خانه همراهی‌اش کردم. برای اولین بار از خودش گفت: «من سه بار زمین خوردم و دوباره بلند شدم.» از روزی که قصد ترک وطن کرده بود، گفت و اینکه نتوانسته است ایران را رها کند.

گذشت. تا شهریور ۹۴، روزی یکی از شاگردهایش زنگ زد که استاد در بیمارستان بستری است. ظاهرا هیچ کس خبر نداشت. سکته مغزی کرده بود. بالای سرش که رفتم، چشم چرخاند و فقط چشم در چشم شدیم. گذشت تا دو هفته بعد، ساعت ۹ شب؛ «گودمورنینگ مهندس» با همان صدای پر و زنگدار و دلهره آور. مرخص شده بود. گفت بیا حرف بزنیم. قرار، روز بعد؛ ۲۹ شهریور. 
روز بعد، گفت و گفت از نامردمی‌هایی که در دوسال گذشته دیده و کشیده است و می گفت با حیثیتش بازی کرده‌اند.

یاد خلاصه زندگی‌اش افتادم: «سه بار به خاک نشستم و بلند شدم تا حالا شده‌ام اینی که می‌بینی.» همان روزهایی بود که کواچ، بدترین نتایجش را با تیم ملی والیبال گرفته بود و اینانلو می گفت: «دیدی گفتم؟!»

پرستارش آمد و نیم قرصی داد که بخورد.

او ایلیاتی بود، شاهسون. خان‌زاده. پر از غرور. اما گفت از روزی که دیگر فروریخت؛ «یادت هست گفتم چهارتا جوون سر ماجرای کواچ اومدن زدن تخت سینه ام؟ نمیدونم همونا بودن یا نه، سه هفته پیش چهارتا جوونک اومدن جلوی دادگاه میدون ارک، تازه از دادگاه ماجرای شکار اومده بودم بیرون، روی همان پله ها نشستم سیگار بکشم، یکی سیگار از میان دو انگشتم گرفت و زیر پا له کرد، گفت دخلت اومده س. همونجا نتونستم بلند بشم، سه روز و سه شب همین جا وسط خونه افتاده بودم...»

از وقتی ماجرای شکار پیش آمده بود، کار را به دادگاه کشاند؛ ابتدا در شاهرود و بعد تهران.

نامه‌ای که برای آرش و البرز (پسرهایش) نوشته بود را خواندم؛ «پول آنجاست، ختم فلان جا بگیرید، با فلانی هماهنگ کنید، وصیتنامه هم آنجا...»

روز قبل از سکته این نامه را نوشته بود.

گفت ببین اینها با من چه کردند؟! و گفت و گفت و گفت... داستان شکار کذایی و حاشیه هایی که تاحالا به زبان نیاورده بود. دغدغه‌اش دیگر هواداران فانتزی و صورتی محیط زیست نبود. 

پرستارش آمد و ۴ قرص داد که بخورد...

یادداشتی دستم داد و گفت برای تو. هروقت خواستی، منتشرش کن.

چند روز بعد هم پاکتی فرستاد. درونش متنی بود شبیه به وصیت‌نامه، همراه با توضیحاتی مبسوط. امیدوارم بتوانم اجرا کنم. 

یادداشت را نگه داشتم و نمی دانم چرا منتشر نشد. پیگیری هم نکرد. سرپا شده بود، برنامه تلویزیونی داشت، به مزرعه‌اش در بوئین‌زهرا سر می‌زد. ظاهرا احوالش خوب بود.

اما گذشت تا روز هشتم یا نهم دی ۹۴. در تلگرام نوشت: «مهندس مطلب "ماه دیگر براى من طلوع نمیكند" رو دارى؟»

و بعد گفت: «نگهش دار بنظرم بزودى بدردت بخوره»

به زودی سه روز بعد بود در بیمارستان آتیه؛ صبح روز ۱۲ دیماه ۹۴. خبر دادند تمام کرده است. اتفاق غیرقابل باور، مگر می‌شود آدمی با این همه سواد و دانش و توانایی، ناگهان تمام شود؟ نباشد؟ باورکردنی نیست.

بسیار مانده بود چیزهایی که بیاموزاند. اما در ۶۸ سالگی چشم فرو بست؛ یکی از آخرین بازمانده‌های آخرین نسلی که قرار بود محیط‌زیست ایران را نجات دهند.

خدایش بیامرزد...

ویدیو مرتبط :
مصاحبه آقای اینانلو با اقای خیر آبادی در برنامه 1/618